Alweer een maand in Sri Lanka

Daar ben ik weer, een nieuw verhaaltje vanuit het nu weer zonnige Sri Lanka! (de afgelopen dagen heeft het redelijk wat geregend, vooral in Kandy. Ik vond het daar zelfs koud!)

Wat gaat de tijd toch snel. Ik kwam er achter dat het al weer erg lang geleden is dat ik een berichtje heb geplaatst. Tijd om weer een nieuw verhaal te schrijven dus! Ik heb weer erg veel meegemaakt en veel te vertellen, dus ga er maar goed voor zitten (of klik nu op het kruisje rechts bovenaan)!

De dinsdag na mijn verhaal van de vorige keer hebben we weer een leuke werkdag gehad. Rond 4 of 5 uur kwamen de jongens in eens allemaal netjes gekleed aanlopen en stapten één voor één in een kar achter de trekker. Ze gingen naar de tempel. Dit leek ons ook wel leuk om eens te zien. Hupsakee, alle jongens opgestapeld in de kar, twee jongens aan de zijkant van de trekker, rolstoelen mee en daar gingen we. Geweldig! We hobbelden het pad af op weg naar de tempel. Ondertussen kwamen we allemaal jongens en meiden tegen die langs de kant van de weg liepen. De jongens hadden dus veel te kijken. Dit is volgens mij ook de grootste reden dat ze naar de tempel gaan, meiden kijken. Eenmaal aangekomen bij de tempel moest de trekker nog weer terug. Ze moesten wachten op de jongen die de trekker bestuurde omdat de trekker daar niet kon blijven staan. Dus allemaal naar het hek en tsja, het kon ook niet anders: meiden kijken! Daarna zijn we naar boven gegaan over het rolstoelpad. Lukte het niet met de rolstoel, dan maar tillen! Erg leuk. We hebben gebeden, bloemetjes neergelegd, geld gedoneerd (gekregen van de jongens aangezien ik geen geld bij me had), olie in m’n haar gesmeerd. Heel leuk om naar een lokaal tempeltje te gaan.

De woensdag was onze grote vriend de fysiotherapeut er weer. Hij had een nieuwe auto met een stikker: regisRered physiotherapist. Wat een slimme man is het toch!

We hebben weer heel wat jongens kunnen behandelen en zelfs al wat resultaat behaald. Er was een jongen met spierdystrofie die niet op de fiets durfde, hij was bang dat het hem niet zou lukken. Dit is me wel gelukt en hij vindt het geweldig. Ook was er een jongen die normaal erg verlegen en stil is. Hij begint steeds wat losser te worden. Hij leefde zich helemaal uit toen hij met een tennisbal tegen een boksbal mocht gooien. Fijn om zo af en toe al resultaat te zien!

Op Hellabeem wordt een waterput gebouwd om ook in de droge periode te kunnen voorzien van water. De mannen die dit doen hebben bij het zwembad ook een pad aangelegd en ze waren bezig om een plaats te maken voor de motoren. Al het cement dat ze maken doen ze met de hand. Indrukwekkend om te zien. Eerst rapen ze alle steentjes bij elkaar, ze zeven het en dan wordt er water bij gedaan. Met de schep wordt alles omgeschept tot het vochtig en klein genoeg is. Dat is nog eens wat anders dan de cementmolens in Nederland. Erg leuk om te zien dat er jongens zijn die hier erg fanatiek aan meewerken. Ook staan er altijd zo’n 5 mensen om heen om gewoon te kijken.

Vrijdag was het tijd voor ons eerste feestje in Sri Lanka, een feest uitsluitend voor toeristen. We hadden de week ervoor kaartjes gehaald. Toen we aankwamen zaten er zo’n 10 toeristen. We waren al een uur later dan het zou beginnen, maar het was nog niet begonnen. Na een half uurtje wachten kwam er beweging in. Er kwamen een soort drummers op, later kwamen er dansers bij en later leek het zelfs een soort cabaret. Helaas, in het Singalees. Wij zaten op de rijen stoelen die klaar waren gezet, daaromheen stonden hekken. Om die hekken stonden de Srilankezen. De toeristen dropen één voor één af, er kwamen twee keer zoveel Srilankezen bij. Ik wilde proberen om het als laatste toerist vol te houden. Dit is gelukt, op één man die zijn ogen niet open kon houden en een stel die heel laat aankwam na.

Zaterdag hebben we een lange reis gemaakt richting Kandy. Eerst een aircobus vanaf Welligama naar Colombo en daarna van Colombo met de bus naar Kandy. De laatste bus was stampvol. We zagen dat de chauffeur drie drankflessen en één fles water naast zich had staan in de deur. Tsja, of het daardoor kwam dat hij zo onbenullig reed of niet komen we nooit achter. Dat doen namelijk alle Srilankeze buschauffeurs! Hoe meer we Kandy in kwamen, hoe indrukwekkender het werd. Bergen! Dat is nog eens wat anders dan de zee. Voor Hanneke was het een verrassing dat we kwamen, ze was maandags jarig, dus met Chantal hadden we afgesproken in een restaurant. Heerlijk bij gekletst en daarna hun stekkie bekeken.

De zondag hebben we Kandy bekeken. Chantal en Hanneke hebben ons meegenomen naar een heerlijke juicebar, we hebben wat winkeltjes bezocht en zijn daarna om een enorm meer midden in Kandy gaan lopen. Ontzettend mooi, we hebben een land monitor gezien (afstammeling van een krokodil). Daarna hebben we kennis gemaakt met de sport die Hanneke en Chantal hier beoefenen. Traplopen! Een ontzettend stijle trap van Daya Nivasa (Moeder Theresa Tehuis, stageplek van Hanneke en Chantal) naar het huis. En dan maar bedenken dat Hanneke en Chantal dit elke dag moeten, respect! Daarna hebben we wat gegeten en heerlijke zelfgemaakte toblerone mousse gehad (die was eigenlijk voor de maandag, maar we konden er niet afblijven!)

De maandag zijn we naar Daya Nivasa gegaan. Het is een plek voor weeskinderen. We hebben een rondleiding gekregen van Chantal en Hanneke. Wat een indrukken, wetend dat kinderen soms hele dagen op bed liggen. Gelukkig viel het mee hoe erg het stonk. Na de rondleiding zijn we met Hanneke naar een schooltje geweest. Dit is ook een stageplek voor Chantal en Hanneke. We hebben een aantal kinderen daar afgezet en zijn terug gegaan. Ik heb een beetje geholpen bij Hanneke om de oefeningen te doen die de spasmes van de kinderen moeten verminderen. Ze hebben daar een fysiotherapeute, die gaat ontzettend leuk om met de kinderen. Wat een geweldige vrouw! Fijn om te zien hoe het ook kan. Wel jammer dat ik later weer zag hoe een kindje werd geslagen. Toen de kinderen eten kregen heb ik ook één kindje eten gegeven. Het leek wel alsof ze me een beetje aan het uitdagen was. Het was namelijk niet altijd makkelijk om het eten in haar mond te krijgen, vaak ging het er ook naast. Eten geven is erg belangrijk, omdat de kinderen eerder liggend in bed eten in hun mond gepropt kregen. Daarna was de ochtend voorbij. Na wat eten en drinken in de stad was het wachten op twee jongens van onze stage bij Hellabeem. Amila krijgt een prothese in de buurt van Kandy, dus dit konden we goed combineren met onze trip. We hebben hem en een andere jongen, die mee is om te helpen, opgewacht bij het treinstation. Ze wilden met de bus komen, maar aangezien er stakingen waren van de bussen omdat de benzineprijs in één dag ontzettend veel omhoog is gegaan, ging dit niet. We zijn dan ook met de tuk tuk naar Centre For Handicap gegaan. We hebben de jongens daar heen gebracht. Daarna zijn we teruggegaan en hebben in een Pub nog wat gedronken met vrienden van Sunderi (de vrouw waar Hanneke en Chantal verblijven), om Hanneke haar verjaardag te vieren.

De dinsdag zijn we terug gegaan naar Centre For Handicap, ze zouden vandaag beginnen met metingen etc. Toen we aankwamen bleek de man die de metingen e.d. zou moeten doen, er niet te zijn. Fijn! We zijn toen met José (de vrouw die onze stageplek heeft geregeld en ook veel voor de plekken in Kandy betekend) naar Home of Hope gegaan. Het derde stageadres van Hanneke en Chantal. We hebben een rondleiding gehad. Er was een Amerikaanse kunstenaar geweest die met de kinderen daar allemaal kunstwerkjes van mozaïek heeft gemaakt. Ontzettend mooi! Hij komt volgende week hier om ook hier met de jongens aan de slag te gaan, ik ben erg benieuwd hoe ze het zullen vinden. In de avond zijn Paul en ik naar de Tempel van de Tand geweest. Het was er erg toeristisch en totaal niet vergelijkbaar met waar we eerder met de jongens van Hellabeem heen waren geweest. We liepen langs een monnik die we een mandje met bloemen gaven die we eerder hadden gekocht. Hier bleek ook De Tand van een monnik te liggen. We hebben wat rond gelopen, het verhaal die De Tand heeft afgelegd gezien op grote schilderen. Daarna liepen we naar een gedeelte waar geen toeristen waren. Er waren Srilankezen bezig met kaarsjes aansteken. We vroegen of wij ook een kaarsje mochten branden. Erg leuk!

De woensdag hadden we wel geluk. De man die van alles moest aan meten bij Amila was er vandaag wel. We hebben hier bij meegekeken en een rondleiding gehad. Leuk om zoiets te zien. Hopelijk komt Amila, waarschijnlijk aankomende week al, lopend thuis. We hebben gehoord dat het tot nu toe erg goed gaat.

De donderdag hebben we de lange reis terug gemaakt. Eerst met de trein naar Colombo, vervolgens met de bus. Ik was erg moe van alle indrukken en belevenissen in Kandy, dus ik was blij om weer ‘thuis’ te zijn. We waren blij om iedereen weer te zien, en volgens mij waren ze ook blij om ons weer te zien.

Vrijdag hebben we weer een aantal jongens behandeld. Erg leuk om weer met ons eigen ding bezig te zijn! In de middag waren Paul en ik beiden bezig met een jongen. Er kwamen steeds meer jongens bij om te kijken en toen hebben we alle jongens mee laten spelen. In de avond hebben we de jongens een karaoke set gegeven. Deze is meegekomen vanaf Home Of Hope omdat die daar niet meer gebruikt werd. Ik ben benieuwd of ik nog slapeloze nachten krijg omdat ze niet meer op weten te houden, we zullen het zien!

Vanochtend met Paul en Peter in de tuk tuk naar Welligama. De zus van Paul is aangekomen in Sri Lanka, dus hij had met haar afgesproken. Peter en ik zijn toen wat boodschappen gaan doen, Peter heeft me meegenomen naar een ontzettend lekkere juice bar (ik ben bang dat ik daar nog wel vaak te vinden ben)! Hanneke en Chantal, jullie moeten echt nog een keer hier komen om dit te proberen! Heerlijk een relaxed dagje en bijkomen van alles.
Ondertussen is de tijd zo ontzettend snel gegaan. Deze week heb ik me bedacht dat ik hier al weer een maand zit. De tijd vliegt voorbij en we maken elke keer weer ontzettend leuke dingen mee. Hopelijk in mijn nieuwe verslag ook weer erg veel goede en leuke belevenissen!